اثر بربرین هیدروکلراید بر حافظه و یادگیری موش های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

  زمینه: دیابت ملیتوس مزمن از راه­های مختلف از جمله تشدید روند تنش اکسیداتیو بر هیپوکامپ تأثیر می­گذارد و به اختلال در یادگیری و حافظه منجر می­شود. شواهد موجود مبنی بر آثار ضد­دیابتی، آنتی­اکسیدانی و حفاظت نورونی بربرین است.   هدف: مطالعه به منظور تعیین اثر بربرین بر حافظه فضایی کوتاه مدت، یادگیری و حافظه اجتنابی غیرفعال موش­های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین انجام شد.   مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی انتخاب و به پنج گروه شاهد، شاهد تیمارشد ه با بربرین (100 میلی­گرم بر کیلوگرم)، دیابتی و دو گروه دیابتی­ تیمار شده با بربرین 50 و 100 میلی­گرم بر کیلوگرم تقسیم شدند. دیابت با تزریق استرپتوزوتوسین با دوز 60 میلی­گرم بر کیلوگرم، به صورت درون صفاقی القاء شد. یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین، تیمار با بربرین با دوزهای 50 و 100 میلی­گرم بر کیلوگرم در روز به مدت هفت هفته به صورت خوراکی انجام شد . قند ­ خون در هفته­های 1، 3، 5 و 7 پس از تزریق استرپتوزوتوسین با خون­گیری از سیاهرگ دمی اندازه­گیری شد. اثر بربرین بر یادگیری و حافظه اجتنابی غیرفعال با دستگاه شاتل باکس، مدت زمان تأخیر اولیه ( IL) و تأخیر در حین عبور ( STL) بررسی و حافظه فضایی کوتاه مدت از طریق درصد رفتار تناوب در ماز Y ارزیابی شد. داده­ها با آزمون­های آماری آنوا، کروسکال والیس و من ویتنی تحلیل شدند.   یافته­ها: درصد تناوب درگروه دیابتی به طور معنی­داری از گروه شاهد کم­تر بود و در گروه­ دیابتی تحت درمان با بربرین 100میلی­گرم بر کیلوگرم نسبت به گروه دیابتی به طور معنی­داری افزایش یافت . STL در گروه دیابتی، در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی­داری کاهش و در گروه دیابتی تحت درمان با بربرین 100 میلی­گرم بر کیلوگرم به طور معنی­داری نسبت به گروه دیابتی افزایش یافت. اگرچه این شاخص تفاوت معنی ­ داری بین دو گروه شاهد و شاهد تحت تیمار با بربرین نداشت.   نتیجه­گیری: با توجه به یافته­ها، درمان با بربرین به مدت 7 هفته، حافظه فضایی کوتاه مدت، یادگیری و حافظه اجتنابی غیرفعال را در موش ­ های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بهبود بخشید.